Conde de Sant Jordi

CONDE DE SANT JÒRDI
Hè fòrça, fòrça ans, i auie un pòble a on es sòns vesins parlauen de tot, des de çò més important enquia totes aqueres causes que passauen, que auien passat o que anauen a passar. S'amassauen persones de totes es edats e totes damb es sues diferéncies. Mès parlauen e se metien d'acòrd, pr'amor qu’ auien quaquarren que les importaue per igual a toti: eth sòn estimat pòble, Aran.
Mès, un dia, de patac, eth cèu se tornèc de color nere, e de tant en quant, baishaue un bromalh gris que entornejaue ara gent e se'n pujaue tath cèu. Es persones se tornauen grises, mau encarades e desconfiades, e se hège ua estona auien parlat damb es auti vesins, a partir d'alavetz, s'embarrauen en sòn petit mon e ne volien saber çò que passaue en sòn poble ne enes pòbles des costats.
Mentretant, en un pòble vesin cridat Catalonha, eth sòn cèu tanben se tornèc nere, més aquiu eth bromalh gris quan baishaue tàs carrèrs se`n tornaue ensús ath mès córrer. Es que encara non les auie agarrat eth bromalh en Aran, se demanauen per qué as vesins catalans non les passaue çò de madeish. E atau decidiren anar a vèir com s'ac hègen entà poder protegir-se d'aqueth cèu e bromalhs tan dolenti.
Trauesseren er arriu e anèren pes camins enquia arribar ath cap d' ua petita montanheta des d'a on vedien tot eth pòble. Aquerò ère Catalonha, encara ara non an paraules entà explicar çò que vederen. I auie ua lum enorme, brilhant, neta e clara. Cada viatge que eth bromalh volie clauar-se tà entrar enes sòns carrèrs, era lum se hège més brilhanta e eth bromalh més petit. Decidiren anar a caminar per aqueri carrèrs e parlar damb era gent. Era sua emocion se hège més potenta en vèir qu'aquera lum gessie des madeishi vesins, des còrs de cada persona, pr’amor qu’aguesta ère era sua fòrça; era fòrça dera esperança entà hèr un país melhor, dera unitat e der amor ara sua tèrra, cultura, lengua e costums.
En arribar en Aran ac expliquèren tot as vesins, les dideren qu'es catalans s'auien aufrit entà ajudar-les en tot, tà poder véncer ara broma e que, se juntauen es fòrces des dus pòbles, harien desaparéisher eth cèu nere e toti es bromalhs qu'arribèssen.
E atau, decidiren hèr ua taula. Ua taula fòrça grana, a on poder-se sèir cada un des vesins d'Aran, entà parlar de tot, absolutamens tot, entre eri e damb es sòns vesins e amics catalans. Entà tornar a hèr florir er amor peth sòn pòble, e a on pòga pòc es guardades e es còrs se tornèssen a illuminar esperançadi. Entà que Aran e Catalonha se hessen cada viatge més fòrtes tà poder-se deféner deuant de quinsevolh atac, venguesse d'a on venguesse. E atau siguec com neishec TAULA PER ARAN.
Aué, Diada de Sant Jòrdi, e coma cada dia, mos embrembam des presoèrs politics, des exiliats politics, dera repression, des atacs e es mentides que estam patint e, en especiau, des nòsti Jòrdis.